อย่างไรก็ตาม การตัดสินใจในลักษณะนี้มาพร้อมกับต้นทุนทั้งทางตรงและทางอ้อมที่มหาศาล  เพราะนอกจากเกษตรกรจะต้องโค่นต้นยางพาราเดิมและปรับที่ดินให้เข้ากับพืชชนิดใหม่ที่ตนเลือก พวกเขายังต้องใช้เวลาเรียนรู้ทักษะที่จำเป็นต่อการเพาะปลูกพืชชนิดใหม่อย่างมีคุณภาพอีกด้วย อีกนัยหนึ่งคือเพราะต้นทุนจม (Sunk Cost) ในการผลิตยางพารามีมูลค่าสูง การเปลี่ยนไปปลูกพืชชนิดอื่นจึงทำได้ยาก 

ถึงแม้ความไม่ยืดหยุ่นทางราคาของอุปทานถูกตรวจจับมานานแล้ว แต่เกษตรกรยางพาราไทยก็ยังผลิตยางพาราในปริมาณสูงสวนทางกับราคายางพาราที่ตกต่ำอย่างต่อเนื่อง คำถามที่ว่าความไม่ยืดหยุ่นทางราคาของอุปทานในการผลิตยางพาราในประเทศไทยยังคงมีอยู่หรือไม่จึงปรากฏขึ้น หากความไม่ยืดหยุ่นดังกล่าวยังถูกตรวจจับได้อยู่ ก็แปลว่าเสียงเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากเกษตรกรยางพาราไทยไม่ได้เกิดจากราคาของยางพาราที่ตกต่ำในช่วงเวลานั้นๆ เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นผลพวงจากความอ่อนแอเชิงโครงสร้างที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างถูกต้องด้วย

ภาครัฐเองก็ไม่ได้ดูดายต่อความทุกข์ร้อนนี้และยังช่วยออกมาตรการช่วยเหลือเกษตรกรยางพาราไทยเป็นระยะ เช่น ผ่านโครงการประกันรายได้ชาวสวนยางและการสนับสนุนปุ๋ยยางพาราแก่เกษตรกร แต่การประท้วงของเกษตรกรยางพาราที่ยังคงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง แต่สถานการณ์ที่เกี่ยวเนื่องกับความไม่ยืดหยุ่นของการผลิตยางพาราอาจเป็นสัญญาณส่อความจำเป็นของการวางนโยบายที่สร้างสรรค์มากขึ้น เช่นการส่งเสริมเกษตรกรด้านทุนทรัพย์โดยปราศจากการส่งเสริมการต่อยอดสินค้า อาจทำให้อำนาจการต่อรองราคาที่ต่ำอยู่แล้วของเกษตรกรอ่อนแอยิ่งขึ้น เพราะถึงแม้ว่าเกษตรจะสามารถนำเงินสนับสนุนนี้ไปเพิ่มจำนวนต้นยางพาราและสามารถสร้างรายได้เพิ่มผ่านการเพิ่มปริมาณการผลิต มันก็ยิ่งทำให้ตลาดยางพาราแข่งขันไม่สมบูรณ์แบบผู้ขายมากรายผู้ซื้อน้อยราย (Oligopsony) เพิ่มขึ้นในระยะยาวด้วยเช่นกัน อีกทั้งการแก้ปัญหาในลักษณะนี้อาจมีประสิทธิภาพน้อยลงด้วยเมื่อพิจารณาถึงโครงสร้างประชากรไทยในปัจจุบัน อัตราการเกิดที่ลดลงนำไปสู่จำนวนแรงงานในการผลิตยางพาราที่ลดลง เพราะการผลิตยางพาราต้องใช้แรงงานอย่างเข้มข้น ดังนั้นเงินสนับสนุนที่เพิ่มขึ้นในระยะสั้นจึงอาจไม่สามารถเสริมสร้างความเข้มแข็งให้เกษตรกรยางพาราที่จะเผชิญปัญหาขาดแคลนแรงงานในอนาคตอันใกล้นี้ด้วยเช่นกัน

แล้วมาตรการใดถึงจะเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่เหมาะสม? นี่เป็นคำถามที่ตอบได้ยากที่สุดในบรรดาคำถามทั้งหมดในบทความนี้ แต่หากพิจารณากันโดยคร่าว ถ้าการพึ่งพาอุปสงค์ (Demand) ยางพาราจากตลาดต่างประเทศคือปัจจัยสำคัญที่ต่ออายุของความอ่อนแอของเกษตรกรยางพาราไทย ดังนั้นแล้ว การเพิ่มปริมาณและความสำคัญของอุปสงค์ (Demand) ยางพาราในประเทศ เช่น ผ่านการสนับสนุนอุตสาหกรรมที่ใช้ยางพาราเป็นวัตถุดิบหลัก ก็อาจจะพอทุเลาปัญหาลงได้  ยิ่งกว่านั้น หากสามารถส่งออกสินค้ายางพาราที่แปรรูปในประเทศ ไปสู่ตลาดนานาชาติได้รับการผลักดัน ผลกระทบเชิงบวกก็อาจกระจายไปสู่เศรษฐกิจไทยในวงกว้างได้เช่นกัน เพราะสินค้าประเภทนี้ไม่ได้อยู่ในรูปสินค้าโภคภัณฑ์ที่เหมือนกันทุกประการแล้ว จึงไม่อ่อนแอต่อแรงกดดันทางการกำหนดราคาจากผู้ซื้อมากเท่าการส่งออกยางพาราที่เป็นวัตถุดิบ

โดยสรุปคือ โครงสร้างทางตลาดยางพาราทั้งในไทยและในระดับนานาชาติ ประกอบกับความอ่อนแอเชิงประชากร และวิธีการผลิตยางพาราของเกษตรกรชาวสวนยางไทย เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกษตรกรเหล่านี้มีอำนาจการต่อรองราคายางพาราที่ต่ำ อีกทั้งต้นทุนในการผลิตยางพารา โดยเฉพาะในแง่ต้นทุนจม (Sunk Cost) ในการจัดเตรียมที่ดินและการเรียนรู้ทักษะประกอบอาชีพ ทำให้เกษตรกรไม่มีทางเลือกอื่นนัก นอกจากทนรับรายได้อันน้อยนิดจากการขายน้ำยางพารา แน่นอนว่าการหาวิธีและดำเนินการแก้ปัญหาอย่างมีประสิทธิภาพเป็นภารกิจที่ยาก แต่ก็คงไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ และสักวันหนึ่งเราอาจได้เห็นเกษตรกรยางพารา ภาคอุตสาหกรรม และภาครัฐจับมือกันก้าวผ่านอุปสรรคนี้ไปสู่วันที่ดีขึ้นของภาคเกษตรกรรมประเทศไทย  และในวันนั้นยางจากประเทศไทยอาจจะยืดหยุ่นขึ้นมาได้