ที่มา รวบรวมจาก https://en.unesco.org/creative-cities/creative-cities-map

หมายเหตุ 1) คาซัคสถาน ตุรกี ปากีสถาน อัฟกานิสถาน อาเซอร์ไบจาน และอิหร่าน

ในประเทศไทย มีเมืองที่เข้าร่วมเครือข่ายเมืองสร้างสรรค์ จำนวน 5 เมือง ได้แก่ ภูเก็ต สาขาอาหาร ในปี 2558  เชียงใหม่ สาขาศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน ในปี 2560  กรุงเทพ สาขาการออกแบบ และสุโขทัย สาขาศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน ในปี 2562  และเพชรบุรี สาขาอาหาร ในปี 2564  นอกจากนี้ ยังมีอีกหลายเมืองที่มีแผนสมัครเข้าร่วมเครือข่ายเมืองสร้างสรรค์อีกด้วย เช่น สุพรรณบุรี นครปฐม เชียงราย และน่าน 

ในมุมทางด้านเศรษฐศาสตร์แล้ว งานศิลปวัฒนธรรมช่วยพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นอย่างน้อย 2 ช่องทาง (Bille and Schulze, 2006) คือ ในระยะสั้น งานศิลปวัฒนธรรมดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เดินทางเข้ามาเพิ่มมากขึ้น และในระยะยาวนั้น เมืองที่สวยงามและมีกิจกรรมทางวัฒนธรรมหลากหลาย ยังดึงดูดแรงงานให้เข้ามาอยู่อาศัย โดยเฉพาะแรงงานชนชั้นสร้างสรรค์ (Creative class) รวมถึงยังดึงดูดผู้ประกอบการให้เข้ามาลงทุนในเมืองเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้ ยังมีคำอธิบายว่า งานศิลปวัฒนธรรมสร้างแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์และนวัตกรรมใหม่ ๆ ให้ภาคการผลิตอื่น ๆ อีกด้วย (OECD, 2005, 2018)

ด้วยเหตุนี้ ในระยะสั้น จึงเห็นว่าการเข้าร่วมเครือข่ายเมืองสร้างสรรค์ จะสร้างชื่อเสียงให้เมืองเป็นที่รู้จักมากขึ้นทั้งในระดับประเทศและในระดับนานาชาติ  ชื่อเสียงเหล่านี้ย่อมดึงดูดนักท่องเที่ยว โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ให้เดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในเมืองมากยิ่งขึ้น  อย่างไรก็ตาม รายได้จากนักท่องเที่ยวจะช่วยให้เศรษฐกิจเมืองดีขึ้นมากน้อยเพียงใดนั้นขึ้นอยู่กับ 3 ส่วนคือ (1) ค่าใช้จ่ายโดยตรงของนักท่องเที่ยวในการเข้าร่วมกิจกรรมทางวัฒนธรรมในเมือง เช่น ค่าตั๋วนิทรรศการ งานเทศกาล หรือละคอนเวที (2) ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของนักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในเมือง เช่น ค่าเดินทาง ค่าที่พัก และค่าอาหาร และ (3) ค่าใช้จ่ายโดยตรงและค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของนักท่องเที่ยวนั้น สร้างงานและสร้างรายได้ให้เมืองได้มากน้อยเพียงใด หรือที่เรียกกันว่าผลตัวทวีคูณ (Multiplier Effect)  ในส่วนของผลตัวทวีคูณนี้ หากเมืองสามารถผลิตสินค้าและบริการตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยวได้เอง (รายจ่ายของนักท่องเที่ยวไม่รั่วไหลออกนอกพื้นที่) การใช้จ่ายของนักท่องเที่ยวย่อมสร้างงานและสร้างรายได้ให้คนในพื้นที่มากขึ้น  ในทางตรงกันข้าม หากเมืองนำเข้าสินค้าและบริการจากพื้นที่อื่นเพื่อตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยวแล้ว (รายจ่ายของนักท่องเที่ยวรั่วไหลออกนอกพื้นที่) การใช้จ่ายของนักท่องเที่ยวย่อมสร้างงานและสร้างรายได้ให้ประชาชนในพื้นที่ลดน้อยลง (Bille and Schulze, 2006)  

ส่วนในระยะยาวนั้น แม้ว่าจะมีคำอธิบายว่าเมืองที่สวยงามและมีกิจกรรมทางวัฒนธรรมหลากหลายดึงดูดแรงงานชนชั้นสร้างสรรค์ให้เข้ามาอาศัยในเมือง และดึงดูดผู้ประกอบการให้เข้ามาลงทุนในเมืองเพิ่มมากขึ้นนั้น  เอาเข้าจริงแล้ว การตัดสินใจย้ายถิ่นที่อยู่ลงหลักปักฐานอยู่อาศัยนั้นยังขึ้นอยู่กับปัจจัยอื่น ๆ ไม่ว่าเครือข่ายญาติสนิทมิตรสหาย การคมนาคมขนส่ง ระบบสาธารณูปโภค ค่าใช้จ่ายเรื่องที่พักอาศัย และโอกาสการทำงาน เป็นต้น  ปัจจัยเหล่านี้สำคัญมากกว่าความสวยงามและกิจกรรมทางวัฒนธรรมของเมือง  ในทำนองเดียวกัน ด้านการตัดสินใจเข้ามาลงทุนนั้น ผู้ประกอบการมักพิจารณาปัจจัยทางด้านธุรกิจมากกว่าปัจจัยทางด้านวัฒนธรรมของเมือง (Bille and Schulze, 2006)  นอกจากนี้ การใช้งานศิลปวัฒนธรรมพัฒนาพื้นที่เสื่อมโทรมในเมืองให้สวยงามนั้น (gentrification) อาจทำให้ราคาที่พักอาศัยแพงขึ้นจนศิลปิน แรงงานสร้างสรรค์ ตลอดจนคนท้องถิ่น โดยเฉพาะคนที่หาเช้ากินค่ำ ต้องย้ายออกจากย่านนั้นไป (OECD, 2005, 2018)